Sex numerus perfectus

...unum et duo et tria sex fiunt, qui numerus propterea perfectus dicitur quia partibus suis completur: habet enim illas tres: sextam, tertiam, dimidiam; nec ulla pars alia, quae dici possit quota sit, invenitur in eo. Sexta ergo eius unum est; tertia, duo; dimidia, tria. Unum autem et duo et tria consummant eundem senarium. Cuius perfectionem sancta scriptura commendat, in eo maxime quod Deus sex diebus perfecit opera sua, et sexto die factus est homo ad imaginem Dei (Gen. 1.27). Et sexta aetate generis humani, filius Dei venit et factus est filius hominis, ut nos reformaret ad imaginem Dei. Ea quippe nunc aetas agitur, sive milleni anni singulis distribuantur aetatibus, sive in divinis litteris memorabiles atque insignes quasi articulos temporum vestigemus, ut prima aetas inveniatur ab Adam usque ad Noe, inde secunda usque ad Abraham: et deinceps, sicut Matthaeus evangelista distinxit, ab Abraham usque ad David, a David usque ad transmigrationem in Babyloniam, atque inde usque ad virginis partum (Matt., 1.17). Quae tres aetates coniunctae illis duabus quinque faciunt. Proinde sextam incohavit nativitas Domini, quae nunc agitur usque ad occultum temporis finem. Hunc senarium numerum quamdam [sic] temporis figuram, etiam in illa ratione tripartitae distributionis agnoscimus, qua unum tempus computamus ante Legem; alterum, sub Lege; tertium, sub gratia. In quo tempore sacramentum renovationis accepimus, ut in fine temporis etiam resurrectione carnis omni ex parte renovati, ab universa, non solum animae, sed etiam corporis infirmitate sanemur. Unde intellegitur illa mulier in typo Ecclesiae a domino sanata et erecta, quam curvaverat infirmitas aligante Satana. De talibus enim occultis hostibus plangit illa vox Psalmi: "Curvaverunt animam meam" (Ps. LVI, 7). Haec autem mulier decem et octo annos habebat in infirmitate, quod est ter seni (3x6). Menses autem annorum decem et octo in numero (216) solidi quadrati senarii (6x6x6 = 216) quod est sexies seni et hoc sexies ([6x6] x 6). (De Trinitate 4.4.7).

Comments

Post a Comment

Popular posts from this blog

Idipsum

Idipsum et idipsum et idipsum, sanctus, santus, sanctus, dominus deus omnipotens. Augustinus, Confessiones XII.vii.7 . For the Curious In principio...   This just happened to be the beginning of the Frustula Augustiniana back in 2017. I posted it on Facebook when I still had that, people loved it, and so it began. It is, so far, the second shortest of all the frustula. For the really curious While O'Donnell's commentary on Conf.  IX.iv.11  has plenty for us to chew on about  idipsum in Augustine, he doesn't help with understanding where this odd use might have come from and whether Augustine knew that he was turning an adverbial into a name for being. Let's look at what we've got here: The very center of Augustine's thought (being)* found shaped through a Greek adverbial construction reinterpreted in order to praise the author of all our understanding and of every being. Where did it come from? Augustine used the phrase id ipsum with specifyin
Read more

Ancora imparo

...ad discendum quod opus est, nulla mihi aetas sera videri potest; quia etsi senes magis decet docere quam discere, magis tamen discere quam quid doceant ignorare.  Epistula 166.1.1 (De origine animae hominis) 
Read more

Memoria quasi venter animi

Affectiones quoque animi mei eadem memoria continet: non illo modo quo eas habet ipse animus cum patitur eas; sed alio multum diverso, sicut sese habet vis memoriae. Nam et laetatum me fuisse reminiscor non laetus, et tristitiam meam praeteritam recordor non tristis, et me aliquando timuisse recolo sine timore, et pristinae cupiditatis sine cupiditate sum memor; aliquando e contrario tristitiam meam transactam laetus reminiscor, et tristis laetitiam. Quod mirandum non est de corpore: aliud enim animus, aliud corpus. Itaque si praeteritum dolorem corporis gaudens memini, non ita mirum est. Hic vero cum animus sit etiam ipsa memoria: nam et cum mandamus aliquid ut memoriter habeatur, dicimus, Vide ut illud in animo habeas; et cum obliviscimur, dicimus, Non fuit in animo; et, Elapsum est animo; ipsam memoriam vocantes animum: cum ergo ita sit, quid est hoc quod cum tristitiam meam praeteritam laetus memini, animus habet laetitiam, et memoria tristitiam; laetusque est animus ex eo quod in
Read more